La setmana
passaa, èro vès Londres, un còp de mai per ganhar ma pitança. E per un
viatge, l’ostalariá èra pas un d’aquelos ostalariás internacionaus, que son
totes pariers, que sièsse vès Amsterdam, vès Seol, vès Seattle, vès Lo Caire o
vès Amman. Aquelos ostalariás an mai o mens totes la mesma ornamentacion –
mobilier moderne que non sai, mas que sará desmodat en mens de cinc ans, colors
pallas, mai que mai grisencas. Per Londres, non. Ai passat la nuech dins un elegant
hotel... Se vau un ostalariá que resta dins l’estile anglés. E verai, la
decoracion es d’epòca, per pas dire vielhassa. Asseürament, ges de chalelh, mas
una lampa, a la testiera, que lampeja pas pu, una cuberta qu’a una tacha benlèu
d’epòca, de cortinas aus colors passias per tròp de soleu (e sièm vès Londres,
per dire que per véser ensin l’òbra dau soleu, ne’n fau d’annaas!). La colona
dau lavamans es minjaa per d’aiga. Pas greu, tot aquò, per una nuech, me
dirètz... E avètz franc rason, e auriá pas ameritat un bilhet d’umor. Mas çò
qu’es estat de tròp, es l’isolacion fonica… Òc, lo mieu benestar borgés passa
avans tot per lo sòm. E quand ai l’impression de dormir subre lo trepador, me
ven de ronhar. Ja que los anglés me fan venir lo nervós… Marrit païs…