La setmana passaa, èro vès Bucarèst. Fasiá un brave moment que i aviáu pas tirassar mas pelhas. Lo darrier viatge, i aviá de traucs per charrèira tant larges coma l'exasperacion que me ven quand auso charrar lo Sarkozy (mes en examen anuech).
Avura, ges de traucs, las façadas daus immòbles au long daus baloards son franc candas. Pasmens, dau moment que se vai un pauc en defòra daus baloards, l'istòria chambia, e ailà, siáu tornat trobar Bucarèst coma la coneissiáu dètz ans fa.
Pasmens, es quauquaren d'autre qu'a esvalhat ma curiositat. Baloard Catargiu, vaicí una estatua de Romus, Romulus e la loba... Se la latinitat de Romania se torna trobar dinque a son nom, la preséncia de la loba resta una suspresa. Sièm pas a Roma que saupo! En mai d'aquò, ai pas ges de remembranças d'aquela estatua au temps de mas autras visitas de la vila (ben voei, torno totjorn mai o mens a la mesma auberjariá quand me fau anar luenh dau país per ganhar ma pitança). Alora pichòta rechercha sus la teleranha a prepaus de l'estatua. E gramàci a Bucarest Hebdo, qu'a portat un pauc de petròli a ma calelha. Es lo monument de Bucarèst lo mai barrutlaire (normau per una loba, me dirètz). Regalaa per lo cònse de Roma a la debuta dau sègle XX, bolegaa en 1931 per valorizar una glèisa, l'estatua se troba relegaa au fin fons d'un jardin public de pauc de chausa en 1944, periòde ont l’ideia de l’origina latina dau pòble romenc es pas mai de mòda. Mai avura que Romania es totjorn mai tornaa vèrs ponent, los fraires e la loba son tornats dempuèi quauquas annaas plaça Sf. Gheorghe ont èran.
Cultura, istòria e politica an totjorn fach un brave pastís...
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire